Amsterdam - Hate it or Love it

Het is even geleden dat ik geschreven heb voor mijn site of voor 'Onderwijs van Morgen' en ik moet zeggen - ik heb het een beetje gemist. Terwijl ik aan het reizen ben is het makkelijker om hier de tijd voor te nemen en voelt het fijn om situaties en ervaringen van je af te schrijven. In het buitenland zit ik ook vaak zonder internet- dat scheelt ook een hoop zeg!

Thuis in Nederland heb ik een nogal hectisch leven. Zo heb ik het overigens ook het liefst hoor. Zo hectisch en zo druk mogelijk- dan ben ik ook op mijn best vind ik. Maar mijn sterktepunten zijn ook gelijk mijn grootste valkuilen. In de korte tijd dat ik thuis ben probeer ik zoveel mogelijk mensen te zien en dat zorgt ervoor dat de kwaliteit afneemt. Zo heb ik bijvoorbeeld 'opa' Jack, mijn lieve tante en sommige goede vrienden, maar 1 keer gezien. Zelfs mijn broertje Sean appte net voor mijn vertrek; 'ik dacht dat we vanmiddag even samen konden zijn! Nu heb ik niet eens gedag kunnen zeggen!' Daar baalde ik van, maar gelukkig weet mijn 'inner circle', dus ook tante Ellen en Seany, hoe ik ben en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Maar daar ga ik in de toekomst wel aan werken. 

Vandaag begin ik aan deel 4 van mijn project en zal ik dus weer tijd hebben om te schrijven. Veel lees plezier allemaal en berichtjes zijn zoals altijd meer dan welkom :). Dat maakt de afstand naar thuis kleiner.

Amsterdam, Hate it or Love it.

Mijn 4 weken in Amsterdam zitten erop en ik mag me alweer gaan klaarstomen op deel 4 van mijn reis; De Nederlandse Antillen. Ik ben uitgenodigd op scholen in Bonaire, Curacao en Saba om mijn ervaringen te delen en om Engels te doceren. Voordat ik over de komende weken praat, wil ik even stil staan bij mijn tijd in onze hoofdstad. In Brabant hebben wij al snel ons oordeel klaar liggen over de grote stad. Dat begreep ik nooit zo goed - tot nu. 

Van alle steden waar ik de afgelopen tijd ben geweest, is Amsterdam zeker de gekste stad. Zowel in positieve als negatieve zin. De kleine stad zit bomvol inspirerende, vooruitstrevende mensen die bezig zijn met 'big dreams'. Dat proef je en zie je overal. Op alle hoeken van de straten zie je hippe Amsterdammers die de ochtend opstarten bij hun favoriete hotspots. De ene zit aan een verse detox thee met gember en munt, de ander aan een dubbele caramel frappachino.  Ze zien er in ieder geval allemaal sophisticated uit.  Sommige zie je balen van de toeristen die overal uit de koffieshops zweven, maar de meeste zijn gefocust op wat er die dag te wachten staat. Lil' kleine kan zijn hondje s 'ochtends uitlaten  zonder gestoord te worden en Jan Kooijman kan bij zijn Barber in de Jordaan gewoon zijn nieuwe kapsel laten zetten. No problem whatsoever. 

Het is soms gewoon alsof je op een movie set loopt.  Iedereen praat Engels. Het is opvallend schoon. De mensen zien er mooi en gelukkig uit - vooral de mama's en de papa's met hun grote bakfietsen (lifegoal!). De grachten geven de stad een magische, bijna Fata Morgana feeling. De stad is divers en multicultureel, vooral in de buitenwijken. Indiaanse restaurants concurreren met Egyptische en Perzische restaurants. Jamaicaanse restaurants concurreren met Braziliaanse en Mexicaanse restaurants. Zoals in alle grote steden is echt ALLES mogelijk. ALLES wat je maar wilt, wanneer je maar wilt.

MAAR.... (die zat er wel een beetje aan te komen he!) De kleine stad zit ook bomvol drank, drugs en irritante mensen. Het zijn irritante mensen van overal ter wereld hoor, niet alleen Engelse hooligans. Als mieren lopen ze op straat door alles en iedereen heen. Als gevolg hiervan hebben de Amsterdammers een soort schild opgebouwd. Daar had ik me van te voren niet echt op voorbereid. S 'ochtends in de Appie werden mijn  iets-te-blije goedemorgens niet gewaardeerd en tijdens het sporten in het Vondelpark had ik net zo goed een helm en scheenbeschermers aan kunnen trekken. Als je niet oplet kom je in een soort rugby scrum terecht en de Amsterdammers komen daar altijd het beste uit. Ze hebben ondertussen ervaring opgebouwd. Nee - je merkt echt dat de Amsterdammers er niet altijd op zitten te wachten - mensen van 'buitenaf'. Ik snap dat wel. Die slechte mieren doen alles in Amsterdam wat ze thuis niet mogen en dat wekt irritatie op. Ook bij mij.

Omdat ook echt ALLES mogelijk is in de hoofdstad, kiezen veel Amsterdammers voor het veilige. Wat bedoel ik daarmee? Mensen blijven binnen in hun peperdure appartementjes.

Vorige week zat ik bij 'Burgermeester' een hippe burgerspot in de Jordaan. Terwijl ik mijn trio van burgers at en de Volkskrant las (wow! dat is trouwens ook weer eens lekker zeg - de krant lezen!) ging telkens de deur van het restaurant open. Binnen de anderhalf uur dat ik daar zat zijn er werknemers van Deliveroo, Thuisbezorgd, Uber eats en Qwik binnengestormd om burgers op te halen voor mensen die liever niet de rugby scrum aangaan. Voor de mensen die deze bedrijven niet kennen; dit zijn bezorg bedrijven. Binnen 5 clicks op je telefoon staat je bestelling thuis op tafel. Terwijl ik in het restaurant zat stoorde het mij wel een beetje. Mijn burgers kwamen 15 minuten later op tafel en ik had het gewoon koud omdat de deur telkens open vloog. 

Don't get me wrong; 3 of 4 dagen in de week is het fascinerend om in Amsterdam te zijn, maar ik vind het ook weer heerlijk om de trein naar het gemoedelijke zuiden te pakken. Daar worden mijn goedemorgens en gesprekken over niets wel gewaardeerd en hoef ik s 'ochtends op de fiets geen helm of scheenbeschermers te dragen. 

Amsterdam Noord

 

Terwijl ik het vak 'Mediawijsheid' opzette op mijn vorige school, Effent, merkte ik vrij snel de power van social media. Ook al heeft het haar donkere kanten - ik pluk er met mijn project de vruchten van. Ik kan mijn leerlingen meenemen op reis via mijn Instagram. Mijn vrienden en familie volgen mij grotendeels op Facebook en als ik werk zoek zet ik LinkedIn in. Het werkt ideaal. Ik besef me ook wel dat het soms een overload is van foto's van blije kinderen, maar ik moet mijn social media echt bijhouden. Dat is, vind ik zelf(!), de kracht van mijn project geweest tot nu toe. 

Anyway, op 21 maart kreeg ik een telefoontje vanuit Amsterdam. Dennis Koolmoes was mijn profiel tegengekomen op LinkedIn. Binnen no time at all zat ik in Amsterdam Noord en was mijn contract getekend voor 0,68 fte (68% van een full time baan). Zonder erover na te denken waar ik was of wat voor school het zou kunnen zijn, kwam ik terecht op De Bredero Mavo in Amsterdam Noord. Ik had ook gewoon weer zin om centjes te verdienen eerlijk gezegd. 

3 dagen in de week, 4 klassen. Ik belde gelijk een paar vrienden en binnen een dag was ook mijn slaapplek geregeld. In de Jordaan bij een schoolmaatje van vroeger, Tom, kon ik terecht. Voor 250 euro mocht ik bij hem een kamer huren. 250 euro.... wat een vent. Thanks a million Tommyboy! 

So, back to the school. 

Bredero is een kleine school met ruim 350 leerlingen. Just the way I like it! 

Ik heb het gevoel dat de kinderen dan veel meer persoonlijke aandacht krijgen en dat is uiteindelijk waar wij naar streven in het onderwijs. 

In de meeste klassen zaten er ongeveer 70% allochtonen leerlingen. Alle klassen die ik les gaf waren TTO klassen (tweetalig -Engels/Nederlands). Perfect! 

Ik kon met de fiets en de pont naar mijn werk. Halleluja! 

Ik kreeg behoorlijk veel vrijheid  om mijn lessen in te richten. Laat dat maar aan mij over!

Kortom; een hele toffe uitdaging waar ik 4 weken mijn best heb gedaan voor de leerlingen. Ik heb meer coach gesprekken gevoerd dan echt Engels gegeven, maar daar haal ik ook veel plezier uit. 

RTL late night & Nearpod  

Het is nu dus tijd voor hoofdstuk 4 van mijn Travelling Teacher project. Ik merk nu dat het balletje aardig begint te rollen, maar ik heb ook een paar 'teleurstellingen' moeten incasseren hoor. Zo zou ik bijvoorbeeld op 11 april tafelgast zijn bij Humberto Tan. RTL Late Night had gebeld of ik over het onderwijsrapport wilde komen praten. Super vet natuurlijk! Maar helaas, om 15:00 hadden ze ervoor gekozen om het onderwerp te veranderen naar Trump en Syrië. Ook niet onbelangrijk of course. Dat was wel echt the cherry on the cake geweest hoor. 

Nearpod, de app die ik inzet om mijn leerling les te geven terwijl ik reis, heeft me ook behoorlijk in de steek gelaten. Zij zouden Joeri en mij gaan betalen als 'The Nearpod Travelling Teacher', maar trokken zich, op het moment dat ik weer in Nederland was, terug. Ik had ook helemaal niks zwart op wit staan - weer een leermoment dus! 

Dat laten we allemaal niet de pret drukken natuurlijk. Ik ben super blij met waar ik nu sta en er komen nog genoeg toffe dingen op mijn pad. Daar ben ik van overtuigd. 

En nu.

De Nederlandse Antillen. Bonaire om mee te beginnen. Daar zit ik nu een week om mee te lopen met Rianne op de Liseo Boneriano. Het is een kleine scholengemeenschap, waar MAVO-HAVO-VWO wordt aangeboden. Rianne benaderde mij na het lezen van mijn artikel in het AD. Hoe gaaf is dat (dankjewel nog Klaske)! Rianne heeft een super mooi programma voor mij opgesteld tijdens mijn verblijf hier -later meer. 

Op Koningsdag reis ik vanuit hier naar Saba, een klein eiland van 14 vierkante kilometer, om full time Engels te geven op SCS (Saba Comprehensive School). Dit is tot de zomervakantie. De school betaalt voor mijn vluchten en ik heb daar ook mijn eigen appartement. Very excited! Super veel zin in. 

Lieve mensen, dat was hem weer! Dankjewel dat je even de tijd neemt om dit te lezen. Ik waardeer het enorm. De mensen die mij kennen weten dat ook. 

Tot de volgende keer. Als er ondertussen een Nederlander bij Nearpod werkt die dit leest; houdoe en bedankt he! En Humberto als je dit leest; kom gezellig een biertje drinken op Saba maat ;)